Να δώσουμε χώρο στα παιδιά μας!

της 

Μαρίας Τζούλη, 

εκπαιδευτικού, υποψήφιας δημοτ. συμβούλου της "ΑΝΥΠΑΚΟΗΣ"

Το παρόν -και κυρίως το μέλλον- ενός Δήμου είναι οι νέοι του. Το μεγάλο στοίχημα ώστε να μείνει ζωντανός και να έχει προοπτική είναι: α) να κρατήσει τους νέους του και β) να τους εξασφαλίσει τόσο το ζην, όσο και το ευ ζην. Αναπόσπαστα δεμένη με αυτά είναι η έννοια του δημόσιου χώρου -ως χώρου συνάντησης, «μαζώξεων», αλληλεπίδρασης, αλλά και ως χώρου ζωτικού για την ίδια την ψυχική ισορροπία και την ευτυχία καθεαυτήν του ανθρώπου.

  Μια εικόνα που -ως εκπαιδευτικό κυρίως- με στοιχειώνει στους δρόμους του Δήμου μας, είναι αυτή των εφήβων μας στις στάσεις του ΟΑΣΘ να περιμένουν το αστικό της γραμμής 32 ή 21 για να πάνε στο κέντρο, στον Εύοσμο ή κάπου αλλού -πάντως να φύγουν από δω.

   Τα παιδιά μας μεγαλώνουν σε άξενες γειτονιές:

·         Χωρίς πάρκα και πλατείες με πράσινο

·         Χωρίς υπαίθριους -και όχι μόνο- δημόσιους χώρους αναψυχής και πολιτισμού προσβάσιμους σε όλους. Χώρους όπου τα μικρότερα παιδιά θα παίζουν κάτω από τους ίσκιους δέντρων, γεμίζοντας τις ψυχές τους χρώματα κι αρώματα και χτίζοντας αναμνήσεις. Χώρους όπου οι έφηβοι τα βραδάκια θα γρατζουνίζουν χορδές και τοπικές μπάντες θα οργανώνουν τα λάιβ τους, όπου ερασιτεχνικοί θίασοι θα στήνουν παραστάσεις εκφράζοντας τη δημιουργικότητά τους

·         Με ύψιστη πολιτιστική επιλογή (για την οποία η δημοτική αρχή επαίρεται) το … «Φεστιβάλ Καντίνας» -μια εμποροπανήγυρη αισθητικής ανάλογης με το όνομά της, με λούνα παρκ, λουκάνικα και λουκουμάδες μετά μουσικής και μαρσαρισμάτων παρακείμενων μηχανών

·         Με μόνη καθημερινή επιλογή «αναψυχής» τα τραπεζοκαθίσματα των καφετεριών που απλώνονται παντού -με προοπτική να περιορίσουν ακόμη και προαύλια σχολείων – κυρίως τις μέρες μετάδοσης ποδοσφαιρικών αγώνων.

Μένει λοιπόν ως μόνη εναλλακτική στους νέους μας η φυγή, ακόμη και για την ψυχαγωγία. Παύει έτσι γι’ αυτούς να υπάρχει η έννοια της γειτονιάς, του οικείου. Οι νέοι μας από δημότες, από πολίτες, μετατρέπονται σε πελάτες. Περιφέρονται σε εμπορικά κέντρα και καφετέριες στην αρχή (καθώς εδώ δεν έχουν πάρει κάποιες βάσεις ώστε ν’ αναζητήσουν κάτι πιο ποιοτικό), σε κλαμπ στη συνέχεια.

·         Να μείνουν εδώ; Καμιά προοπτική. Τραπεζοκαθίσματα , πρακτορεία ΟΠΑΠ, γιγαντοοθόνες και Canteen Festival, δουλειά για χαρτζιλίκι στην τοπική καφετέρια.

·         Να φύγουν; Μ’ αυτές τις «αποσκευές» στις βαλίτσες τους, μονόδρομος το να γίνουν γρανάζια μιας αδηφάγου εμπορευματοποίησης, καταναλωτές με μόνο όνειρο ν’ αποκτήσουν λίγο μεγαλύτερη καταναλωτική ικανότητα…

   Δήμος που «τρώει» ή διώχνει τα παιδιά του πεθαίνει και δεν το έχει καταλάβει.

ü  ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΕΔΩ!

ü  ΝΑ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΟΥΜΕ ΓΙ’ ΑΥΤΑ ΠΟΙΟΤΙΚΟΥΣ ΔΗΜΟΣΙΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΑΝΑΨΥΧΗΣ, ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ, ΖΩΗΣ!

ü  ΝΑ ΕΝΩΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΦΩΝΕΣ ΜΑΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΩΣΟΥΜΕ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΠΟΥ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΟΥΝ!